اگر مردم امیدوار شدن و بعد ظهور رخ نداد؛ مردم بی‌دین نمیشن؟
کلیپ تصویری | اگر مردم امیدوار شدن و بعد ظهور رخ نداد؛ مردم بی‌دین نمیشن؟
شناسنامه
تولید: بیان معنوی
زمان: 04:40
منبع: ضرورت امید برای ظهور/ج1
متن:
ما باید همدیگر را امیدوار کنیم به فرج قریب‌الوقوع. ان‌شاءالله همۀ این حوادث مقدمات ظهور عاجل مهدی فاطمه را فراهم کند. ولی آن شبهه‌ای که پیش می‌آید این است که آمدیم و ما مردم را امیدوار کردیم و ظهور رخ نداد. آن‌وقت چه خواهد شد؟ این واقعاً سخن باطلی است. نگرانی از اینکه ما امیدوار کنیم به صورت منطقی، به صورت عقلانی با توجه به سنت‌های الهی حاکم بر حیات بشر، بعد ظهور به تأخیر بیفتد بگوییم این لطمه می‌زند به دین مردم. این حرف غلطی است. نمونه‌هایش را ذکر کنم.
در قرآن کریم می‌فرماید «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»؛ بخوانید مرا من جواب شما را خواهم داد استجابت خواهم کرد. بگوییم نه، آقا وعدۀ استجابت ندهیم. یک‌وقت دیدی طرف رفت دعا کرد مستجاب نشد، بی‌دین می‌شود. می‌فرماید «إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ»؛ اگر خدا را کمک کنید خدا کمک‌تان می‌کند. بعضی جاها هم رفتند توی جبهه شهید شدند خدا کمک نکرده، ظاهراً البته. بگوییم خب پس این آیۀ قرآن خوب نیست ما تبلیغ کنیم. این شبهه را اوّلین بار یهودی‌های مدینه راه انداختند. آمدند به عماریاسر و دوستش که داشتند رد می‌شدند بعد از جنگ احد گفتند خب پیامبر شما که به شما مژدۀ فتح داده بود و نصرت الهی، چی شد شکست خوردید؟ حمزۀ شما هم که به شهادت رسید.
آن دوست عماریاسر برگشت گفت که من با شما بحث نمی‌کنم شما آدم را بی‌دین می‌کنید. عماریاسر گفت نه من با شما بحث می‌کنم. پیامبر ما اگر به ما وعده داد شرایطی گذاشت. شرایطش این بود که حرف رسول خدا را گوش کنیم. فرمود اگر حرف من را گوش کنید خدا به قدرت شما کوه‌ها را جابجا خواهد کرد. ما حرف‌شان را گوش نکردیم دقیق. رفتیم جهاد، ولی مثلاً آن تنگه را رها کردیم، زودتر رفتیم سراغ غنائم. مقررات را رعایت نکردیم شکست خوردیم. جواب آنها را داد.آمد پیش پیغمبر. گفت یا رسول الله این گفتگو صورت گرفت. رسول خدا به عماریاسر فرمود تو چون وایستادی جواب‌شان را دادی جهاد فی سبیل الله کردی.
ما نباید از ترس نتیجۀ فوری و مشخص نگرفتن حسن ظنّ به خدا را افزایش ندهیم حسن ظن را کاهش بدهیم. برویم بالای سر بیمارانی که صعب‌العلاج است بیماری‌شان ان‌شاءالله خدا همۀ بیماران به ویژه بیماران کرونایی را شفای عاجل عنایت بفرماید. بعد بگوییم که خب منطقش این است که ممکن است شما از دنیا بروید، ممکن است بمانید. آقا باید آنجا امید داد، سفارش دینی این هست، دعا باید کرد، یک لحظه از دعا نباید ایستاد، برایشان باید آرزوی شفا کرد. نباید کسی بیاید بگوید آقا چرا الکی دارید امید می‌دهید به اینها؟ ما نباید با دعا غیر امیدوارانه برخورد کنیم به خاطر بعضی از دعاهایی که مستجاب نشده.
اما مؤمنین وقتی امیدشان افزایش پیدا بکند ولی فرج محقق نشود، دل‌های شکسته‌ای پیدا می‌کنند که این دل‌های شکسته را درِ خداوند متعال می‌برند، تازه از آن به بعد دعا و استغاثه و اضطرار آغاز می‌شود. و چه صحنۀ زیبایی است؟ آقا امیدوار بودیم بیایی آقا. آقا خیلی دل‌بسته بودیم فرج در چهلمین سال انقلاب تحقق پیدا کند. آقا خیلی دل‌بسته بودیم این مظلومان مؤمن سر از بدنشان جدا می‌شود یکی‌شان ناله بزند شما بیایی. دویست هزار شهید بیشتر در کلّ منطقه، مظلومانی که در طول تاریخ بودند، همۀ علمایی که در طول تاریخ بودند، آوردند ما را تا اینجا رساندند. شاید، شاید چند لحظه بیشتر تا ظهور فاصله نداشته باشیم. وقتی که آدم امیدش زیاد باشد، مجاهدانه، مُجدّانه تلاش می‌کند.
